چرا ماه چاله چوله داره

از بین تمام جسم هایی که در آسمان است، ماه نزدیک ترین جسم به زمین می باشد .این گوی زیبا همچون زمین ما خاکی یا به عبارتی سنگی است و فاقد جو می باشد .

جنس سنگ های ماه مشابه جنس سنگ های زمین است اما از لحاظ وجود آلومینیوم و تیتانیوم غنی تر است .روی سطح ماه مانند زمین ناحیه های پست و بلندی وجود دارد که به ناحیه های مرتفع آن کوه و به ناحیه های پست آن دریا گفته می شود .سطح ماه از میلیون ها حفره پوشیده شده که بیشتر شکل گرد دارند و بر اثر برخورد شهاب سنگ ها ، ستاره های دنباله دار و سیارک ها ایجاد شده اند .

 شکل ماه نیز مانند زمین شبیه به کره است ولی تا کنون هیچ اثری از موجود زنده در ماه پیدا نشده است .ماه در روز بسیار گرم و در شب بسیار سرد است .در روز دمای ماه بیشتر از 200 درجه بالای صفر و در شب تقریبا 200 درجه زیر صفر است . میپرسید چرا ؟ به دلیل نداشتن جو!

قطر ماه حدود 3476 کیلو متر است که تقریبا یک چهارم زمین است .فاصله ی ماه تا زمین تقریبا 400 هزار کیلو متر است .ماه هم به دور خودش و هم به دور زمین می گردد و ماه و زمین هر دو با هم به دور خورشید می گردند .

 

مدت زمان چرخش ماه به دور خودش و گردش به دور زمین یکسان است و  تقریبا 27 روز زمینی و 7 ساعت و 43 دقیقه می باشد .ماه حرکت میکند و اگر دقت کنید ماه را در شب های مختلف به شکل های گوناگون می بینید .مدار حرکت ماه به دور زمین بر خلاف باور بسیاری بیضوی است و نه دایره .

به همین دلیل فاصله ی میان مرکز زمین و مرکز ماه طی هر یک از دوره های کامل چرخش ماه ، متغییر است .زمانی که ماه در نزدیک ترین فاصله خود از زمین کامل شود 14 در صد بزرگتر دیده شده و درخشش آن 30 در صد افزایش خواهد یافت .

 

اولین بار در سال 1969 آقای نیل آرمسترانگ به همراه دو فضانورد دیگر اولین کسانی بودند که به ماه سفر کردند .

پژوهش اخیری که محققان دانشگاه { یو سی ال ای } کالیفرنیا انجام داده اند حاکی از شواهدی است که نشان می دهد پیدایش ماه ناشی از برخورد زمین با سیاره دیگری در حدود 4 میلیارد و 500 میلیون سال پیش بوده است .مقایسه سنگ های موجود در زمین و نمونه سنگ هایی که از ماه به زمین آورده شده این فرضیه را مطرح می کند که برخورد زمین و سیاره دیگری به نام { تیا } که گمان می رود در زمان پیدایش منظومه شمسی وجودداشته ، موجب پیدایش ماه شده است .نمونه های سنگ های ماه که در این پژوهش به کار رفته را آپولو های 12  ، 15 و 17 منتقل کرده بودند .

و در انتها ماه از خودش نور و درخششی ندارد ، در واقع بازتابی از نور خورشید را به ما می رساند، در واقع میشود درخشش و نور محسور کننده ماه را اینطور تعبیرش کرد که:

تکه های خورشید روی اندام ماه